به گزارش راوی شیراز، جهت پایبندی به درمان تعاریف مختلفی وجود دارد، اما تعریفی که مورد قبول بیشتر متون علمی می باشد، پایبندی به درمان بیشتر از ۹۵% است، یعنی اینکه فرد مبتلا به اچ.آی.وی حداقل ۹۵% از داروهای خود را مصرف نماید. در ایران میزان پایبندی به درمان در دهه ۸۰ هجری شمسی حدود ۶۰% بوده که از متوسط جهانی که حدود ۷۰% بود، پایین تر بوده است. در اثر آموزش های مناسب و مداوم انجام شده و مداخلات روانشناختی در مراکز مشاوره بیماری های رفتاری و باشگاه های مثبت در کشور، میزان پایبندی به درمان به تدریج افزایش یافته است، بطوریکه درحال حاضر میانگین میزان پایبندی به درمان در مراکز مشاوره بیماری های رفتاری حدود ۹۵% و در باشگاه های مثبت حدود۹۷% است که نتایج عملی این افزایش قابل ملاحظه پایبندی به درمان، افزایش قابل ملاحظه در میزان سلول های لنفوسیت تی دارای گیرنده سی دی فور (تعداد CD4 خون) از میانگین حدود ۳۰۰ سلول در میکرولیتر در دهه ۸۰ شمسی به حدود ۷۰۰ سلول در میکرولیتر در نیمه دوم دهه ۹۰ بوده است.
در مورد عوامل موثر بر روی پایبندی به درمان مطالعات مختلفی بر روی افراد مبتلا به اچ.آی.وی در ایران انجام شده است که در اوایل شایع ترین علت آن عوارض جانبی دارو های ضد اچ.آی.وی بوده است که به تدریج با بهبود کیفیت داروها و پیدایش داروهای جدیدتر، عوارض جانبی بسیار اندک شده است و معمولا با گذشت زمان قابل رفع است.
عمدتا بیشترین عوارض دارویی هم مربوط به عوارض گوارشی است که با ادامه مصرف داروها معمولا رفع میگردد. در حال حاضر شایع ترین علت پایبندی اندک به درمان در میان افراد مبتلا به اچ.آی.وی فراموشی مصرف داروها است که جهت کاهش آن نیاز به انجام مداخلات روانشناختی و دارویی بیشتر در میان این افراد است تا تمام افراد مبتلا بتوانند پایبندی کامل به درمان داشته باشند.
یادداشت از دکتر سیداحمد سیدعلی نقی، اپیدمیولوژیست و عضو هیات علمی مرکز تحقیقات ایدز ایران
دکتر پگاه میرزاپور، دکترای روانشناسی بالینی و پژوهشگر مرکز تحقیقات ایدز ایران
ثبت دیدگاه