به گزارش راوی شیراز، در ایران دو طرح در مورد ارزیابی انگ یا استیگما تحت عنوان استیگما ایندکس در میان افراد مبتلا به اچ.آی.وی انجام شده است. مطالعه استیگما ایندکس یک در سال ۲۰۱۰ در میان ۲۸۹ فرد مبتلا به اچ.آی.وی در ۶ شهر انجام شد که نتایج نشان داد حدود ۶۲% افراد مبتلا به اچ.آی.وی شرکت کننده در مطالعه انگ بیرونی (برگرفته از جامعه) و حدود ۹۹% افراد مبتلا انگ درونی (برگرفته از درون خودشان) را تجربه کرده اند. این مطالعه با کمک افراد همسان انجام شد که نشان دهنده میزان بالای انگ درونی شامل احساس شرم، گناه و حقارت بوده است. سپس در سال ۲۰۲۰ یعنی ۱۰ سال بعد از این مطالعه، مجددا پژوهش جدیدی تحت عنوان استیگما ایندکس دو انجام شد که این بار به جای ۶ شهر، ۸ شهر وارد مطالعه شدند، بطوریکه علاوه بر ۶ شهر قبلی، ۲ شهر جدید به این مطالعه اضافه گردید.
مطالعه استیگما ایندکس دو با کمک افراد همسان و تحت نظر شبکه جهانی افرادی که با اچ.آی.وی زندگی میکنند و یو ان ایدز، انجام گردید. نکته قابل توجه در این مطالعه این بوده است که انگ بیرونی به حدود ۵۰% کاهش یافت که البته این کاهش معنادار نبوده است اما انگ درونی که شامل احساس گناه، شرم و حقارت بود، بطور معناداری کاهش پیدا کرده است که این نشان میدهد که ۱۰ سال مداخله بخصوص در زمینه آموزش همگانی با مشارکت بخش های دولتی و خصوصی از جمله نقش بسیار مهم رسانه های صوتی و تصویری، روزنامه ها، فعالیت های اجتماعی افراد مبتلا به اچ.آی.وی و همچنین مراکز مشاوره بیماریهای رفتاری و باشگاه های مثبت بسیار پررنگ بوده است. بنابراین با مداخلات آموزشی میتوان در ابتدا انگ درونی راکاهش داد که سبب افزایش اعتماد به نفس و خودافشایی در بیماران مبتلا به اچ.آی.وی میگردد. در مورد انگ بیرونی که میزان تجربه شده انگ توسط افراد مبتلا از اجتماع میباشد، نیاز به زمان بیشتری وجود دارد، چراکه تغییر نظر اجتماع نسبت به این بیماری نیاز به مدت زمان بیشتری دارد که گاهی هم غیرممکن است اما میتوان با مداخلات مناسب ازجمله آموزش طولانی مدت و مکرر، میزان انگ را تا حدودی کاهش داد. در مطالعه استیگما ایندکس دو تفاوت معناداری بین انگ تجربه شده بیماران در مورد خدمات مرتبط و غیرمرتبط با اچ.آ.وی مشاهده نشد که نشان میدهد هم مراکز بهداشتی مرتبط و هم غیرمرتبط با اچ.آی.وی هر دو نیاز به آموزش های جدی و مکرر مرتبط با اچ.آی.وی دارند.
به عنوان نتیجه گیری انجام آموزش های مرتبط با اچ.آی.وی به ویژه در میان افراد مبتلا به اچ.آی.وی میتواند باعث کاهش انگ در میان خود این افراد شود. در حالی که آموزش های مرتبط با اچ.آی.وی در میان جمعیت عمومی در مورد اثرگذاری، نیاز به زمان طولانی تری دارد اما میتوان با نظارت بیشتر تبعیض را به صفر رساند، در حالیکه از بین بردن انگ ممکن است نیاز به گذشت دهه ها و یا حتی قرن ها داشته باشد، چراکه انگ درون ذهن انسان هاست اما تبعیض نمود عملی انگ است که در جامعه از طریق نظارت سفت و سخت قابل حذف است.
یادداشت از دکتر سیداحمد سیدعلی نقی، اپیدمیولوژیست و عضو هیات علمی مرکز تحقیقات ایدز ایران
دکتر پگاه میرزاپور، دکترای روانشناسی بالینی و پژوهشگر مرکز تحقیقات ایدز ایران
ثبت دیدگاه